Een goed portret blijft altijd boeien en wordt ‘rijker’ met het verstrijken der jaren.
In het oeuvre van Michaël Hiep neemt het portret een belangrijke plaats in. Al vanaf zijn veertiende jaar schildert hij zelfportretten. Eerst als studie van de vormen en verhoudingen, later meer gericht op het beschouwen van de ziel die zich uitdrukt door het voorkomen. Het portret is voor Hiep de opperste vorm van realisme aangezien, in tegenstelling tot ieder ander motief, in het belang van de gelijkenis, ieder detail nauwgezet in overeenstemming moet zijn met het model. Daarbij komt dat het portret vaak ook andere genres in zich heeft zoals het landschap, dieren of het stilleven.
Michaël laat zich verleiden tot het maken van een portret vanuit zijn interesse in en affectie voor de te portretteren mens.
Familie Zeilstra